Eentje daarvan, van een halfjaar geleden zo ongeveer, zou ik graag met jullie langs deze weg nog een keertje delen.
Jenthe is bijna 4, een echte kleuter met andere woorden. Zoals elke fase is dit er eentje met veel fun, maar ook moeilijkheden en momenten waarop mama en papa met de handen in het haar zitten. Het ene moment kan ze je verrassen met een prachtige tekening van ons gezin, helemaal vol met rode hartjes en blije gezichten. Het andere moment slaagt ze erin om me zo woedend te maken dat ik haar vastpak en roep dat ze moet ophouden met tegenwringen...
Maar wat er helemaal typisch is deze periode, zijn de vragen die ze stelt. "Waarom ligt de straat hier?" of "wie heeft de bomen gemaakt?" of "waarom is de zon geel?" om er maar drie te noemen. Gisteren kwam er weer eentje die ins versteld deed staan: "Wat zijn mensen eigenlijk?"
Nou ja, wat moet je daar nu op antwoorden? Met man en macht proberen we als 'wijze volwassenen' een antwoord te formuleren. Over het verschil tussen mensen en dieren, over God die ons geschapen heeft, over levende wezens en niet levende wezens, noem maar op. Telkens kregen we te horen dat dat niet was wat ze bedoelde...
"Wat zou jij antwoorden als Lotte die vraag aan jou zou stellen?"
"Gewoon, mensen zijn mensen, die zijn gewoon zo!"
Oh, natuurlijk schat...
Het zijn belangrijke vragen die ze stelt, ze zoekt naar betekenis van de dingen. Soms zullen we kunnen antwoorden, vaak ook niet. Dat hoeft ook niet, gelukkig, want de vragen die zij zich stelt, zijn vaak ook vragen die wij ons stellen! Door haar nemen we de tijd om erover na te denken. Onze antwoorden laten haar zien hoe wij in het leven staan en waar onze waarden vandaan komen.
1 vraag zal ze zich nooit hoeven te stellen: of we van haar houden? Ja, onvoorwaardelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten