donderdag 19 november 2015

Tijd voor een gezins-update!

Hoog tijd om eens een beetje uit de doeken te doen hoe dat hier tegenwoordig zit met ons gezin. Want de beschrijving die ik een paar jaar geleden gebruikte, zijn niet allemaal meer van toepassing! Eens even iedereen overlopen...


Jenthe, onze oudste (7). Ondertussen zit ze  in het derde leerjaar. Muziek blijft haar grootste passie. Haar hersenen zitten haar soms wat in de weg, maar het gaat beter als ze buitenschools ook genoeg prikkels krijgt om mee te werken. Dus rijden we talloze ritjes naar talloze hobby's: notenleer, vioolles, dansles, koor,... Het gaat in tegen onze ideeën over kinderen en vrije tijd- speel-tijd, maar het is het enige dat wérkt om haar ontspannen te krijgen.
















Onze tweede dochter Lotte is afgelopen week 6 geworden. Ze is een gevoelig meisje en worstelt er
wel eens mee dat ze in de schaduw staat van grote zus. Aan de andere kant is ze vaak vrolijk en enthousiast, en als je haar tekenspullen geeft kan ze zich daar helemaal in verliezen!







En dan hebben we Joppe, onze enige zoon. Maar daar geeft hij helemaal niks om tot nu toe. Hij houdt van alles met wielen aan, en is erg behendig met fietsjes of skelters in alle soorten en maten. Net als Pasjoefel heeft hij een fascinatie voor getallen, overal waar we komen ziet hij ze en leest ze vlotjes ook al is hij nog maar 4. Maar vraag hem niet om dat ministukje paprika in de spaghetti op te eten want dat krijg je een drama.












Kers op de taart is ons derde meisje: Maite. Binnenkort zal ze 2 jaar worden. Ze is... een bijzonder meisje. Ik weet zeker dat heel veel ouders met hun handen in het haar zouden zitten en dagelijks gék zouden worden van haar, maar ik geniet met volle teugen. Ze is een zelfstandig ding, vol grappen en grollen, maar zo eigenwijs als een steen die weigert zich te verplaatsen hoe vaak je het ook vraagt. Haar knuffels zijn de warmste die er bestaan.







Pasjoefel en ik zijn dezelfde gebleven. Maar gegroeid. Zeker het afgelopen jaar, dat helemaal overschaduwd is geweest door ziekte. Ik ben van het ene in het andere gesukkeld, dingen die op zich niet veel met mekaar te maken hebben maar die alles bij mekaar wel ons leven een beetje hebben stilgelegd. In die stilte heb ik God van wat dichterbij leren kennen. Daarom zal deze blog ook vaker over Hem gaan, in plaats van over mijzelf of mijn hobby's, en ik begrijp best dat sommige lezers daardoor afhaken! No hard feelings ;-)




vrijdag 13 november 2015

Papa's

Ik weet nog goed hoe het vroeger was met mijn papa. Dat was mijn dikke vriend. Vooraan op het fietsstoeltje nam hij me mee naar spannende plaatsen, het voetbal bijvoorbeeld, of de molen in Tongerlo. ’s Avonds in de zetel zocht ik mijn plaatsje bij hem. Als hij een late shift had op het werk, deed ik net of ik in de zetel in slaap was gevallen. Want als hij dan thuis kwam, pakte hij me op om me in bed te leggen. Hij was mijn grote, sterke held.
Bij mijn eigen kroost en hun vader zie ik zowat hetzelfde. Als hij binnenkomt, wordt er met vreugde zijn naam geroepen. De knuffels en kusjes per dag zijn niet te tellen. Papa is in hun ogen de sterkste, liefste en gekste man die je maar kan bedenken (en ik ben het daar mee eens ;-) ). Hij is hun grote sterke held.
Kinderen worden groot en zelfstandig, vaders worden ouder, en de band verandert. Ik kruip niet meer op schoot bij mijn vader, en hij neemt me ook niet meer mee op de fiets naar het voetbal. Maar als er iets aan de hand is, dan komt hij me te hulp!


Jezus leerde ons om ‘papa’ te zeggen tegen God. Veel van wat er in een goede (!!) vader-kind relatie zit, vinden we ook terug in onze relatie met onze Hemelse Vader. Hij is er altijd om ons te troosten wanneer we gevallen zijn, Hij spendeert graag tijd met ons, Hij ziet ons graag genieten van de dingen die Hij ons geeft of samen met ons onderneemt.
Ik vraag me af of mijn relatie met God niet te ‘volwassen’ is geworden. Ren ik nog naar Hem toe als ik advies nodig heb? Is mijn eerste reactie op angstaanjagende gebeurtenissen naar Hem gaan voor Zijn bescherming? Ben ik nog steeds verheugd als ik tijd met Hem kan doorbrengen? Of is mijn Hemelse Vader meer een figuur op de achtergrond geworden, die ik nog wel om hulp vraag als ik het zélf niet meer weet, en die ik af en toe een bezoekje breng. Is Hij mijn grote sterke held, of eerder een oude vent die niet meer mee is met de tijd?






Jezus zei: als je niet wordt als een kind, zal je het koninkrijk van God niet binnengaan. Misschien was dit wel 1 van de eigenschappen die Hij bedoelde. 

Test 1-2-3

Ik zit met een ei.
Ik zoek een platform.
Een plaats waar ik mijn hersenspinsels kwijt kan.


En ooit, in een ver verleden toen Joppe nog een baby was en er van baby 4 nog geen sprake was, toen had ik eens een blogje. Het ging vooral over naaien, en foto's, en taarten, en de kindjes.

Maar als ik nu eens terug begin? Maar dan anders. Eens zien hoe dat loopt...