woensdag 7 november 2012

Een blik in mijn hart

Over het algemeen ben ik een vrolijk mens. Optimistisch van instelling, ik vlieg overal in met volle goesting.
Ook als mama ben ik van de soort die graag meespeelt met de kinderen, die plassenstamptochten bedenkt en knutselnamiddagen met een kartonnen doos.

Maar af en toe heb ik er gewoon echt géén zin in. Dan wil ik de hele dag achter de PC hangen en gewoon maar... hangen. Me vervelen. Geen gedoe en geen gezeur. Op zo'n dagen word ik soms buiten proportie boos tegen de kinderen, omdat ik het gevoel heb dat ze me 'storen'. Storen in PC-hangen, that is.

En na zo'n dag volgt het schuldgevoel. Waarom heb ik in hemelsnaam zo lelijk gedaan tegen mijn shoefeltjes? Hoe is het toch mogelijk dat ik vond dat ze mij stoorden, terwijl ik totaal niks zinvols deed? Waarom kan ik op zo'n moment niet zien dat de tijd met mijn KINDEREN kostbaar is, en dat ik een dag helemaal versmost heb alleen omdat... Tja waarom eigenlijk he...

Gelukkig zijn kinderen vergevingsgezind. Die hang-dag komt nooit terug, die kan ik niet meer overdoen. Maar kinderen kijken gelukkig niet naar zo 1 dag, die kijken naar het grote geheel. En als ik naar het grote geheel kijk, dan zie ik dit:











En dan denk ik: we maken toch een hoop lol, samen...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten